نگاهی تیتر وار به برخی ادعاهای رسانه های غربی و موثق بودن آن:
- تا چند ماه قبل جمعیت شرق حلب در رسانه های غربی بین ۳۲۰ تا ۴۰۰ هزار نفر عنوان می شد. سازمان ملل از ۲۷۵ هزار نفر جمعیت غیرنظامی در شرق حلب صحبت می کرد.
واقعیت:
پس از آزادسازی و با آمارگیری میدانی مشخص شد تنها حدود ۱۲۰ هزار غیرنظامی در شرق حلب زندگی می کردند.
- در روزهای آخر عملیات نظامی که مسلحین در حال عقب نشینی های پیاپی بودند و حلقه محاصره تنگ تر می شد، برخی رسانه های نزدیک به مسلحین ادعا کردند زنان مسلحین به دلیل ترس از تجاوز نیروهای ارتش سوریه و شبه نظامیان شیعه دست به خودکشی زده اند.ادعای دروغینی که خیلی زود در بسیاری رسانه های غربی پخش و چند نفر از روزنامه نگاران و تحلیلگران غربی هوادار مسلحین سوری مانند چارلز لیستر، مایکل وایز، روپکه و ... سریعا آن را به عنوان خبر قطعی علم کردند. الجزیره اولین رسانه تصویری بود که این خبر را منتشر کرد.
واقعیت:
چنین چیزی در عمل اتفاق نیفتاد و خود رسانه های مسلحین هم دیگر پیگیری نکردند.
- پس از آزادسازی حلب چند رسانه کم نام و نشان مسلحین ادعا کردند ارتش سوریه ۸۲ نفر از غیرنظامیان شامل زنان و کودکان را درون خانه هایشان قتل عام کرده است. طبق معمول الجزیره اولین رسانه تصویری بود که این خبر را منتشر کرد. حتی نماینده سازمان ملل بدون اشاره به منبع و بررسی صحت همین خبر را در بیانیه اش تکرار کرد.
واقعیت:
مخالفین کوچکترین مدرک و سندی در این باره منتشر نکردند به جز چند عکس اینترنتی که قدیمی و جعلی بودن همگی سریع مشخص شد. کلاه سفیدها که برای بیرون آوردن کودکان مجروح از زیر آوار همیشه در صحنه حاضر بودند حتی به اندازه کشتار ادعایی جب القبه زمان نداشتند که برای این کشتاری که از دید سازمان ملل اهمیت زیادی داشت صحنه سازی کنند.از نظر منطقی هم چنین سوالی مطرح نشد چگونه ارتش سوریه که بیش از ۱۰۰ هزار نفر از مردم را از مناطق تحت کنترل مسلحین خارج و به آنها رسیدگی کرده و اجازه داده خطرناکترین مسلحین در امنیت و سلامت با اتوبوس های سبز از حلب خارج شوند، به چه دلیل باید این تعداد از افراد غیرنظامی را به قتل برساند؟!
بر عکس در روزهای اخیر اجساد ۲۱ نفر از شهروندان شرق حلب شامل ۵ زن و ۴ کودک در گوری دسته جمعی در محله السکری پیدا شد در حالیکه قبل از مرگ تحت شکنجه و آزار قرار گرفته بودند. تصاویر و گزارش این جنایت هولناک توسط تلویزیون سوریه و دیگر رسانه های سوری و خارجی ضبط شد، اما کوچکترین نگرانی برای سازمان ملل در مورد این قتل عام واقعی پدید نیامد.
حتی سازمان ملل تا این لحظه تیم تحقیق و بررسی در مورد این مساله ارسال نکرده است.
همچنین اعدام دسته جمعی بیش از ۱۰۰ سرباز اسیر ارتش سوریه به دست مسلحین قبل از ترک حلب هیچ واکنشی از سازمان ملل و سازمانهای حقوق بشری مانند دیده بان حقوق بشر (که موضع رسمی آن در جنگ سوریه دفاع از تروریستها و تحریک غرب به دخالت نظامی در سوریه در پوشش دفاع از غیرنظامیان بود) در پی نداشت.
نکته ای که در پایان باید اشاره کرد نحوه گزارش "رسانه های جریان غالب" نشان داد آنچه آنان تا روز آخر قبل از آزادسازی حلب به عنوان «مردم حلب» نام می بردند در واقع همان ۱۵ هزار غیرنظامی وابسته به مسلحین بودند که همراه با آنان از حلب خارج شدند و بیش از یک و نیم میلیون شهروند دیگر حلب، محلی از اعراب و پوشش رسانه ای برای آنها نداشتند.
پ.ن:
پوشش خبری CNN از حلب و معرفی بلال عبدالکریم نزدیک به عنوان خبرنگار مستقل و تکرار ادعاهای خیالی رسانه های مسلحین به عنوان پوشش خبری حلب دستمایه طنز در این کارتون قرار گرفته است. جالب اینجاست که همین رسانه ها پس از فرستادن خبرنگاران میدانی به حلب گزارشهای متناقضی مخابره کردند که بی تاثیر از روشن شدن وضعیت واقعی اتفاقات حلب نبود.
روایت هولوکاست و کشتار جمعی حلب که در لندن و واشنگتون داستان سرایی می شد، به ناگاه جایش را به روایتهای تازه ای از شادی مردم عادی در غرب و شرق حلب داد و تصاویر و مصاحبه های تصویری واقعی از حلب در مقابل مخاطب قرار گرفت. نمونه ها گزارش کارلا اورتیز برای CNN، آن برنارد برای نیویورک تایمز و بروما گزارشگر مقیم بی بی سی در حلب بودند.
