گذشته از مسائل و شکاف های عمیق منطقه ای ، آن چیزی که در رابطه ایران و «لیبی قذافی» نقش اساسی داشت ، منافع دو طرف بود که در این مبحث به بررسی علل آن میپردازیم.
پس از پیروزی انقلاب، قذافی پالس هایی را برای برقراری روابط و سفر به ایران فرستاد که همواره با مخالفت و موافقت مسئولان رده بالای ایران همراه بود.
حضرت امام خمینی «ره» بر لزوم روشن شدن قضیه ربودن امام موسی صدر «رهبر جنبش مستضعفین لبنان» تاکید میکرد و برخی از مسئولان وقت ،نیاز به روابط تسلیحاتی و اقتصادی با لیبی را مطرح میکردند.
در رابطه با لیبی چند مسأله قابل بررسی است :
1_ ربودن امام موسی صدر
2_جنگ تحمیلی صدام و حامیان
3_رابطه قذافی با منافقین و جدایی طلبان
4_مسأله فلسطین و نبرد با اسرائیل
5_ سیاست های اقتصادی «نفت»
1_ ربودن امام موسی صدر :
پس از سفر به لیبی در سال 1978 میلادی «شهریور 1357» امام موسی صدر و همراهانش در لیبی طی روندی نامعلوم ناپدید شدند.
جوانب مسأله ربودن امام موسی صدر به دلایل زیر بسیار مبهم است :
1- انکار مداوم و عدم مسئولیت پذیری قذافی و متهم کردن ایتالیا در این قضیه ، 2- اظهارات متناقض تیم های تحقیقاتی (تیم بازرسی سازمان آزادیبخش فلسطین اعلام کرد در هتلی در طرابلس ، چمدان امام موسی صدر را پیدا کردند و همچنین پلیس و دادگاه ایتالیا پس از انجام تحقیقات اعلام کردند هیچ مدرکی مبنی ورود امام موسی صدر به خاک ایتالیا در دست نیست) ، 3- نبود اطلاعات و جزئیات کافی در لیبی (عمده مردم لیبی در سطح پایینی از سواد و اطلاعات قرار دارند و بعضا سید موسی صدر را اصلا نمی شناسند)، 4- شرایط جنگ تحمیلی و حالا 5- اوضاع پیچیده لیبی بعد از سقوط قذافی باعث شد تا ابهام این موضوع همچنان باقی بماند.
🔹آقای علی خرم «اولین کاردار ایران در لیبی پس از انقلاب» در این باره می گوید: این موضوع یکی از قسمت‌های پنهان تاریخ است و در حدی که قابل بیان است، به آن اشاره می‌کنم. شخص امام اعتقاد قوی داشتند که درباره سرنوشت امام موسی صدر تحقیق جدی شود؛ قبل از آن هم دکتر ابراهیم یزدی، وزیر امور خارجه نیز اهتمام جدی در این کار داشت. علتش هم شاید این بود که مرحوم دکتر چمران مراودات بسیار نزدیکی با امام موسی صدر و حرکت المحرومین لبنان داشت؛ اما زمانی که من به لیبی رفتم دکتر یزدی وزیر امور خارجه نبود؛ در نتیجه تنها کسی که این مسأله را به جد پیگیری میکرد، خود امام بودند؛ بقیه یا این مسأله از اولویت‌هایشان نبود یا آن را مخل مسائل و مشکلات آن زمان (جنگ) می‌دانستند. این پیگیری بعدا از سوی خانواده امام موسی صدر در لبنان و ایتالیا ادامه یافت؛ در حالی که من در لیبی تحقیق می‌کردم، همه یافته‌هایم را طی گزارشاتی مکتوب به امام دادم و خانواده امام موسی صدر چند سال بعد یافته‌های مستقل‌شان را چاپ کردند. در پایان تحقیقات من مشخص شد امام موسی صدر را حداقل تا سال ۱۳۵۹ در زیرزمین ساختمان کاخ العزیزیه که ناتو به تازگی بمباران کرد نگهداری میکردند. از این به بعد کسی نمی‌داند چه بر سر او آمده است.
(منبع:گفتگوی با علی خرم ،سایت تاریخ ایرانی)
🔹در سالهای بعد با توجه به سستی قذافی در مسائل منطقه ای نظیر نبرد با اسرائیل و کمک به منافقین و همچنین رفع مشکلات تسلیحاتی ایران ، رابطه دوطرف سردتر شد و موضوع ربودن امام موسی صدر تا به امروز مجهول باقی مانده است.
ادامه دارد....
قسمت دوم : از اینجا
